Πάντα μας άρεσε να φιλοξενούμε τους φίλους μας στο σπίτι στο χωριό. Και τους φίλους τους. Και τους φίλους των φίλων τους. Φίλους που δεν είχαμε γνωρίσει ακόμα. Κοιτώντας πίσω είναι σίγουρα κάποιες εκατοντάδες. Για ένα τριήμερο. Για ένα Σαββατοκύριακο. Για ένα βράδυ. Γιατί έτσι. Ήταν και τα καρναβάλια, τα οποία εκτοξεύουν τους μέσους όρους των επισκεπτών.
Αργότερα αρχίσαμε να καθόμαστε όλο και περισσότερο. Να δουλεύουμε από εδώ. Πριν η πανδημία το κάνει «προσφυλές». Να εξερευνούμε τον τόπο. Πανέμορφα και τα «ένδοξα Παρίσια» και οι Άλπεις και η μεσογειακή ύπαιθρος. Και τα Ζαγοροχώρια και τα Άγραφα και η Μάνη και πάει λέγοντας. Παντού υπάρχουν ωραίοι τόποι. Και υπάρχουν και τα έργα των ανθρώπων, τα οποία απογειώνουν ή καταρρακώνουν έναν τόπο. Κλασικό παράδειγμα τόσο η ιστορική Αρκαδία (διαφορετική γεωγραφικά από τη σύγχρονη) όσο και η Γορτυνία. Τα χωριά του Μαίναλου. Αυτός ο τόπος που δεν έχει ένα «brand name» να τον περιγράφεις τέλος πάντων. Έχει όμως ομορφιές που δε χορταίνεις για βδομάδες να τον γυρίζεις.
Κι ήταν κι εκείνο το σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Στη μέση μιας γειτονιάς που όλοι την φωτογράφιζαν, αλλά δεν έστεκε και κανένα σπίτι σόι. Ωραία τα χαλάσματα. Καλύτερα όμως να κατοικούνται. Κι έτσι το σπίτι - έγινε ξενώνας.
Σεβόμενοι την κληρονομιά του τόπου μας αποκαταστήσαμε όλα όσα ήταν δυνατόν να επανέλθουν στην αρχική τους μορφή, επαναφέροντας την κατοικία όσο ήταν εφικτό στην πρώτη κατάσταση. Για τα υπόλοιπα δε χρειάστηκε και πολύ σκέψη.
Δεν είναι τα Λαγκαδιανά σπίτια βιοκλιματικά. Η βιοκλιματική αρχιτεκτονική προσπαθεί να εφαρμόσει στις σύγχρονες κατασκευές, ότι έκαναν οι «παλιοί». Εμείς φροντίσαμε απλά το σπίτι να μην «μπάζει».
Τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους. Αν ο τουρισμός δεν συμβάλλει στην πολυδιάστατη ανάπτυξη ενός τόπου, στο τέλος δε θα μείνει ούτε ο τόπος - ούτε ο τουρισμός. Η μονοκαλλιέργεια ως γνωστόν ξηραίνει το έδαφος. Έτσι, τοπικά ει δυνατόν προϊόντα (ή δίκαιου εμπορίου), υποστήριξη τοπικών εκδηλώσεων και δράσεων (το 3 % του τζίρου μας), πόροι από την περιοχή που επιστρέφονται στη περιοχή. Εξοικονόμηση ενέργειας, νερού και μείωση απορριμμάτων. Ότι δηλαδή οι ειδικοί αποκαλούν «υπεύθυνο τουρισμό».
Και που δε πάει αυτοκίνητο έξω από τη πόρτα, τι έγινε; Στα νησιά, πάει; Υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να πρέπει να ανέβεις το καλντερίμι, για να πάρεις ένα καφέ ή μια τυρόπιτα; Ή μήπως υπάρχει; Χμμ το να πρέπει να κουτρουβαλήσεις λίγα μέτρα από την πλατεία ή τη ταβέρνα, με το στομάχι γεμάτο και το κεφάλι ντέφι, ακούγεται καλύτερο.
Και τα παιδιά; Τι θα κάνουν όλη μέρα; «Αφήτε τα» ελεύθερα μέσα στο χωριό που δεν έχει αυτοκίνητα και θα σας εκπλήξουν…
